50 - CHOLERNY OPTYZMIZM

- Piękna piosenka.. - tata wyszedł zza drzwi. 

- Sama nie wiem, co ze sobą zrobić.. - nie płakałam już, byłam już trochę uspokojona, ale  przybita. - Ale nie mówmy narazie o tym, bo staram się zapomnieć. Powiedz.. Jak 

tam ty i Angie? Jesteście razem, tak? 

Tata przytulił mnie. 

- Bardzo ci dziękuję. Za to co robisz, co zrobiłaś.. Dzięki tobie w końcu jestem z Angie. 

- Jejku.. Bardzo się cieszę. 

- Ale wiesz, że nie powinnaś siadać za kierownicą, masz dopiero szesnaście lat. 

- Tak wiem. Przepraszam tato, ale.. Chciałam schwytać Jackie i nie pomyślałam, że to się może tak skończyć.. Tak tego żałuję.. Chciałabym bardzo odwrócić czas. 

- Spokojnie Reyna, przecież jesteś silna.. Poradzisz sobie. 

- Tak, ale.. Kurde, ja nie mogę tak dłużej!! Przecież nie będę mogła już nigdy zatańczyć!! Jak teraz będę występować na przedstawieniach!! Tato, proszę cię uwolnij mnie!! Proszę!!! - krzyczałam. Znowu dostałam ataku furii. - Wstaję!! Wstaję!! Ja potrafię!! 

- Nie!! Rey, nie!! - tata rzucił się mi na pomoc, ale nie zdążył. Znowu spadłam z łóżka. 

Tata wziął mnie na ręce i podniósł. 

- Nie. Nie płacz, jasne? 

- Jasne. Po prostu ta cała sytuacja mnie już dobija.. 

- Nic ci nie jest? 

- Nie.. 

Mira la vida  

Con amor

otras personas 

seres queridos siempre le ayudarán 

Mira la vida 

Con Feliz 

Cree en ti mismo 

y sonreír 

a encontrado con gente al azar

o usted toma un idiota

 o sentir esta maldita optimismo 

lo que da colores de la vida

Zaśpiewałam nagle. Pablo wsłuchał się w każde słowo mojej nowej piosenki "Maldita Optimismo". 

- Ta piosenka uspokoiła cię. 

- To prawda... 

- Widzisz? Musisz znaleźć we wszystkim pozytywne strony, wiem że czasem trudno, ale postaraj się trochę, a uda ci się. 

- Dziękuję, tato. Spróbuję. 

*Tymczasem w Studiu - Oczami Angie* 

Siedziałam w pokoju nauczycielskim i myślałam o Pablo i o jego dzieciach. Właśnie.. Dzieci.. Czy mogę liczyć że w dalekiej przyszłości stworzę z Pablem rodzinę z jego i naszymi.. Dziećmi? Ile bym dała żeby tak się stało.. To może nie aż taka daleka przyszłość.. Chciałabym się mu oddać.. 

- Ążi!!! - o mało co nie dostałam zawału. Głupi Gregorio wyrwał mnie z rozmyśleń. - Jak mniemam, masz jeszcze zajęcia, he? Dlaczego tu siedzisz i marzysz nie wiadomo o czym? 

- A co to mi marzyć już nie wolno, Gregorio? Fakt, że ty nie masz wyobraźni, ale to nie znaczy że ja nie mogę jej mieć! 

- Ja? Nie mam wyobraźni?! Wypraszam sobie, panienko! Gdy byłem mały i uczyłem się w szkole baletowej, często wyobrażałem sobie że jestem małą królową wróżek, która ma władzę nad wszystkimi innymi wróżkami! 

- Przypuszczam, że to uczyniło cię takim rozsądnym człowiekiem jak teraz, Gregorio.. - zaśmiał się Beto, który właśnie wszedł do pokoju nauczycielskiego. 

HAHHAAHAHA PIEKNY GREGORIO NA DZIEN DOBRY :P