54 - LUDMIŁA MA ZA SWOJE!!

*Dalej widziane oczami narratora* 

Pablo i Angie już wstali. Był już późny ranek. 

- Jak się spało, księżniczko? - zapytał ją, gdy zeszli na dół. 

- Chodzi ci teraz ooo.. takie zwykłe spanie, czy to, co się działo zanim zasnęłam? 

- No dobra.. - zaśmiał się Pablo. - Niech będzie. O to drugie. 

- Hmm.. O to drugie mówisz.. No to moja recenzja jest taka.. - śmiała się Angie, kładąc mu ręce na ramionach. - Jesteś świetny w łóżku, nawet powiedziałabym.. Najlepszy! 

- Ooo.. - ucieszył się, zbliżając swoją twarz do twarzy Angie. - Tobie też nieźle wyszło, jak na twój pierwszy raz.. Ale musimy popracować nad ssaniem. 

- Że co proszę? - oburzyła się Angie, śmiejąc się. - Nie było ci dobrze? 

- Było, ale mogłoby być jeszcze lepiej. Masz ochotę poćwiczyć? 

- Wiesz.. Może później. - powiedziała, patrząc na jego pasek. 

- Aj głuptasie, na żywo poćwiczymy wieczorem.. Na razie poćwicz na manekinie. 

- He? - Angie zaśmiała się. Kompletnie nie rozumiała, o co mu chodzi. 

- Moje usta są manekinem.. Pokaż, na co cię stać.. 

Teraz zrozumiała. Nie trzeba było jej dwa razy mówić. Angie pocałowała Pabla tak jak on ją zeszłej nocy długo i namiętnie. On odwzajemniał. Kiedy skończyli, powiedział: 

- Idzie ci coraz lepiej.. Zobaczymy jak ci pójdzie wieczorem, ale już nie tylko z manekinem - poruszył brwiami, a Angie zaśmiała się.

- Ale po co czekać do wieczora.. - zbliżyła się do niego i już chciała kucnąć, kiedy Pablo ją powstrzymał. 

- Nie, nie.. Trzeba czekać bo dzieci są w domu, wybacz.. 

- Dzieci? Jakie dzieci? Przecież dzisiaj miały wrócić do Studia, zobacz która godzina.. 

Nagle Angie i Pablo popatrzyli po sobie z przerażeniem i powiedzieli jednocześnie: 

- Studio.. 

- Spóźnię się do Studia! - wrzasnął jego dyrektor biegnąc na górę się ubrać. Jego wybranka zrobiła to samo. 

*Wracamy do Pamiętnika Rey:)*

W Studio wszyscy mnie miło powitali. Oczywiście oprócz Ludmiły. Akurat śpiewałam przy wszystkich "Maldito Optimismo", kiedy przyszła. A za nią stanął tata, ale nie chciał mi przeszkadzać, bo się spóźnił. Dziwne, to nie w jego stylu.. 

Kiedy skończyłam, Ludmiła podeszła do mnie i powiedziała: 

- Ojojoj.. Patrzcie, kogo tu przywiało.. Córeczka dyrektora wyzdrowiała? Tata też zdrowy? To cudownie, ale wiesz.. Nie tęskniliśmy za tobą, nędzna śpiewareczko na wózku. - wykrzywiła się do mnie. Nie zauważyła że Pablo już jest. 

- Słucham? - wyszedł nagle zza cienia drzwi. Ludmi zbledła. Wszycy odwrócili się i też zbledli, patrząc na reakcję supernowej. - Powtórz, co powiedziałaś o mojej córce, Ludmiła. 

- Ja.. Ej no, Pablo! No bo to prawda! Zjawia się tu i niewiadomo czego oczekuje! A oklaski należą się tylko prawdziwym gwiazdom! 

- Jak ty? - powiedziałam nagle. - To samo mogę powiedzieć o tobie. Taka nic nie warta mała gwiazdka nagle chcę się stać jakąś wielką diwą? Nieee.. Cień wszystkich w tym studiu cię przyćmiewa, zwłaszcza Violetty. 

Violetta zrobiła grobową minę, a wszyscy na chwilę popatrzyli się na nią i wrócili do oglądania tej sceny. 

Ludmiła wzdrygnęła się i wydała z siebie okrzyk zdumienia. 

- Co? Przesadziłaś kochana, nie powinnaś tego mówić! 

- Daj spokój! - starał się ją uspokoić tata. 

- No sam widzisz, Pablo! Jak ona przesadza to nic nie mówisz, a ledwo ja coś powiem to już obrywam, to niedopuszczalne! Wiecie co? Patrząc tu na was wszystkich, mam wrażenie że wszyscy jesteście tu po znajomości! Głównie mam na myśli ciebie Rey, i twojego brata i tatę! 

Eze już chciał coś powiedzieć, ale odjęło mu chyba mowę. 

Kontynuowała. 

- Wszyscy jesteście siebie warci!! Amancik, pierwszy lepszy dyrektor z małym wynagrodzeniem i .. - Ludmiła zawahała się, ale dokończyła - kaleka! 

Tego było mi już za wiele. Wstałam z wózka i uderzyłam z ją całej siły w twarz. Należało jej się. Zaraz po tym, gdy to zrobiłam, upadłam na ziemię i się rozpłakałam. Wszyscy uczniowie rzucili się aby mnie podnieść. Ludmi ogarnęła się szybko, syknęła coś i poszła.