66- TERAZ ZAMIAST PABLA PRZYŁAPYWAĆ, ON PRZYŁAPUJE

Dzisiaj w Studiu byłam wcześniej niż Eze. Akurat na korytarzu go zobaczyłam. 

- Co tak długo? - zapytałam. 

- Wiedziałem, że dzisiaj znowu będzie to samo. 

- Co? Nie czaję. Co będzie? 

- Pokłócą się. 

- Nie no zlituj się! Eze, na miłość boską mów po ludzku! 

- No Reyyy, tata pokłócił się z Angie. 

- Kiedy wróciła? 

- Niedawno, ale dzisiaj. 

 - No, to przecież było ustalone. 

- Tak, ale tata znowu coś wymyślił i Angie musiała się tłumaczyć, wiesz jaki on jest.. 

- Jaki on jest? Chyba jaka Angie jest! 

- Jeszcze go bronisz? - Eze popatrzył na mnie "z byka". 

- Tak, bo wyobraź sobie jest moim ojcem. A wiemy dobrze, do czego Angie jest zdolna. 

- Rey, proszę cię.. Angie? 

- Tak, Angie. Dobra Eze, ej nie kłóćmy się jeszcze my. Musimy ich pogodzić, niezależnie od tego kto zawinił bardziej. Ja pogadam z tatą. 

- Znowu trzymasz jego stronę. 

- Eze.. 

- No dobra. Ja z Angie.

Przytuliliśmy się i ruszyłam w głąb Studia na poszukiwanie taty. Niestety nigdzie go nie było. 

Byłam już we wszystkich salach, oprócz ostatniej - sali tanecznej. 

Liczyłam, że tam go znajdę, ale niestety zamiast niego był tam .. Andres. 

- Boże, Andres, co ty tu robisz? - ucieszyłam się na jego widok i pocałowałam go w policzek. 

- Cześć piękna.. Tak szczerze? To.. Spałem. 

- Hahaaha, wygodnie? 

- I to bardzo. 

- Widziałeś gdzieś mojego tatę. 

- Nie bardzo. 

- Ohh.. - gdybym mogła, to bym kopnęła w ścianę, ale nie potrafiłam ruszać nogami.. 

- Aaa.. Czy.. Coś się stało? 

- Nic poważnego, po prostu pokłócił się dziś rano z Angie. Chciałabym z nim porozmawiać i ich pogodzić. 

- Aaaaaa.. A o co poszło? 

No i opowiedziałam Andresowi o wszystkim. 

- Wiesz.. Na początku myślałam że to Angie zawiniła, ale teraz to już sama nie wiem. - wyznałam mu. 

- Ee.. Nie przejmuj się. Na pewno się pogodzą, jeśli mówisz że się kochają.

- Co? Kochają się?! - obudziłam się, przypominając sobie jak wygadałam się o tym Ezowi - Tata i Angie? Oni? Nie.. Skąd ten pomysł?! Hahaaha.. - zaczęłam się nerwowo śmiać. 

- Nie chodziło mi o to, o czym myślisz, hahaha! - uśmiechnął się. 

- Aaaa.. Wybacz. Słuchaj, dlaczego tata jest niewyrozumiały dla Angie? Zawsze ją zrozumiał.. Czemu jest .. zazdrosny? Andres, czemu wy, faceci tacy jesteście? 

- Naszej natury dziewczyna nie ogarnie. - zaśmiał się. - A ta płeć, uwierz mi, też jakieś wady ma. 

- Na pewno jakieś ma. - przytaknęłam. 

- Ale wiesz, co mamy wspólnego? Dwie osoby z różnych płci potrafią się zakochać w sobie tak, jak nikt inny. Na przykład my. - Andres zbliżył się do mnie i delikatnie mnie pocałował. 

Gdy odsunęłam się od niego, w drzwiach sali właśnie stał.. mój tata.