75 - SZANSA

- Bo wiesz tato.. Chodzi o to że.. Po prostu mam zły dzień.. 

- Jak wszyscy. - tata mnie przytulił. - Ale nie martw się, jak jutro wstaniesz to już będzie lepiej. Tak? 

- Tak. Dzięki, tato. 

No co? Musiałam skłamać. Bo jak inaczej miałam to załatwić? Tata był ostatnią osobą która chciałabym że dowiedziała o tym wszystkim. Ale mimo tej całej afery z Ezem nie zamierzałam się wycofywać, o nie! W końcu jestem Reyna Leonore Galindo Havella.. 

(Coś w uj długie to moje imię)

Nawet nie wiem, kiedy zasnęłam. Następnego ranka od razu poszłam z Fede na rehabilitację i zaraz po niej zdałam mu relację z mojej rozmowy z Camilą. 

- Więc mówisz, że ona powiedziała nie? 

- Tak. Przykro mi. Ale nie martw się! Powiedziała też, że to przemyśli! 

- To jedyne co mnie pociesza.  - Federico spuścił głowę - Ale wiesz.. Gryzie mnie to.. Że nie jestem już taki pewny swoich uczuć jak ostatnio.. 

- Ostatnio, czyli.. Wczoraj? 

- Mhm.. 

- Niestały jesteś. - ugryzłam się w język i zmieniłam szybko temat - Eze słyszał jak gadałam z Cami. 

- Co?! - zerwał się z miejsca - I? 

- Co i? Był bardzo szczęśliwy. 

- Serio? 

- Żartujesz? Był wściekły. Strasznie się z nim pokłóciłam wczoraj wieczorem. 

- I ty myślisz że ta kłótnia z bratem była tego warta? 

- Sama nie wiem, Fede. Ale wiem że była warta tego, ze teraz jestem tu z moim najlepszym przyjacielem. Idziemy? 

- Gdzie ty chcesz iść? 

- Do domu, głupku. 

- Przepraszam! - naraz podbiegł do nas lekarz. - Słyszałem że już chcecie iść, ale mogę zająć wam jeszcze chwilkę? 

- Panie doktorze, wie pan.. - zaczęłam. 

- To ważne. 

- No dobra. - ustąpiliśmy. 

- Rey. Tak się składa, że rozmawiałem z twoim terapeutą co do twoich postępów w leczeniu. 

- Serio? I co? Będę mogła chodzić? 

- Teraz jeszcze nie. Ale w przyszłości jest szansa.. 

- Tak? To znaczy? 

- Możesz już przejść pierwszą z trzech operacji które być może pomogą ci odzyskać czucie w nogach. 

- Na prawdę?! Jejku!! To świetna wiadomość!! 

- Cieszę się, że cię to zadowala. Operacja odbędzie się za tydzień, jeśli tylko twój ojciec się na to zgodzi. 

- Jasne, że się zgodzi! Fede, czy ty to słyszysz?! - zwróciłam się do przyjaciela. 

- Tak, Rey słyszę i cieszę się twoim szczęściem! 

- Nie mogę w to uwierzyć! 

- Dobrze, już dobrze, moja mała. - uspokoił mnie lekarz. - Będę tylko musiał porozmawiać z twoim tatą co do szczegółów i będziemy mogli działać. Pamiętaj jednak, że to nie daje na sto procent gwarancji że coś się poprawi. 

- Dobrze, dziękuję! Dziękujemy! My już lecimy, do widzenia! 

- Do widzenia, do widzenia! 

*Oczami narratora - dom Rey, Eza, Pabla i Angie*

Eze z Pablem byli jeszcze w Studiu, a Rey na rehabilitacji. Angie właśnie przygotowywała sobie coś do jedzenia w kuchni. Schyliła się żeby wyciągnąć z lodówki pomidory i nagle zatorzyła się. Wyprostowała się gwałtownie i stała tak przez chwilę. Naraz bardzo mocno zabolała ją głowa i cały świat jej się zakręcił. Po chwili zamroczyło ją i upadła na ziemię. 

Zemdlała. 

A tutaj piękna Candelaria na dobry dzień ;3