76 - KTO GORSZY? REYNA CZY LUDMIŁA?

Angie wstała po kilkunastu minutach, odzyskując przytomność. 

"Ach, ta dziedziczność. Nie pierwszy raz.. Muszę iść do lekarza.." - pomyślała. 

*Następnego dnia- Wracamy do Pamiętnika Rey* 

- Rey! - zawołał mnie dziś rano tata - Dzwonił twój lekarz. 

- Tak?! I co?! Gadał coś o tej operacji?! - chciałam widzieć wszystko. 

- Tak. Zgodziłem się na nią. Za tydzień o tej porze już będziesz w szpitalu i kto wie, może to rzeczywiście coś da.. 

- Juhu!! - wykrzyknęłam. Eze popatrzył na mnie kamiennym wzrokiem. Nadal był zły za to zdarzenie z Camilą., 

- Na pewno to coś da, jestem prawie pewna. - uśmiechnęła się do mnie Angie. 

- Dziękuję. - Angie uśmiechnęła się do mnie. 

Przytuliłam ją. 

- Ale teraz idzcie już bo spóźnicie się do Studia. 

- Jasne, pa! - wyszliśmy z domu.

- Ezequiel, czekaj! No ile razy mam cię jeszcze przepraszać! - próbowałam go dogonić, ale nie łatwo jest to zrobić, nie mogąc biegać. 

Mój brat nie chciał mnie słuchać. A szkoda. Brakowało mi go. 

W studiu powiedziałam wszystkim o operacji. Byli bardzo szczęśliwi. 

- Liczymy że się uda! - uśmiechnęli się do mnie Brodway, Andres, Diego, Marco, Maxi i Leon. 

- Dzięki, chłopaki! No i dzięki tobie, Fede! I wam, dziewczyny, za wsparcie! 

- Cieszymy się twoim szczęściem, Rey! - powiedziała Naty, Violetta, Fran i Camila. 

- Dziękuję, kocham was! - przytuliłam ich. 

Eze burknął coś pod nosem. 

- Eze, stary, co ci jest? - Maxi dał mu kuksańca. 

- Nic. - popatrzył na mnie krzywo - Mam zły dzień. - poszedł na korytarz. 

Co ja mam zrobić, żeby mi wybaczył? 

Postanowiłam teraz o tym pomyśleć, ale nie zdążyłam, bo zaczepiła mnie Ludmiła. 

- Ty.. Ty.. - była wyraźnie zła. 

- Ludmiła, o co ci chodzi? Puść mnie. - powiedziałam spokojnie.

- Ty idiotko! Spotykasz się z Federico! 

- Co?! 

- Nie próbuj mi wmawiać, że nie! Co ty sobie wyobrażasz?! 

- Ja?! Ale co ty wygadujesz, dziewczyno? 

- To prawda! 

- Nie! 

- Nie wykręcisz się tym razem! 

- Ludmiła. - naraz stanął za nią mój brat - Zostaw moją siostrę. 

- Ooo Eze! 

- Co się stało? - spytał. 

- Ona spotyka się z Federico, to się stało! 

- To nie prawda. Ona by nie chciała takiego idioty. Znajdź sobie lepsze lepsze zajęcie, laleczko. 

- Co? 

- To. Odejdź stąd. I odczep się od mojej siostry. 

- Wy wszyscy jesteście siebie warci i niedoceniacie takiego talentu, jak ja! 

Ludmiła poszła wkurzona. 

- Dziękuję, Eze! - przytuliłam go, ale się wyrwał. - Co jest? Dalej jesteś na mnie zły? 

- To że cię obroniłem, nie znaczy że już ci wybaczyłem. Ale jestem twoim bratem. Szkoda tylko że nie widzisz że przez przyjaźń z tym frajerem spiskujesz przeciwko mnie i spędzasz mniej czasu z innymi przyjaciółmi. 

- Acha, masz jeszcze coś do powiedzenia? - zdenerwował mnie trochę tym, co powiedział. 

- Nie. - Eze wyszedł z sali. 

Tak na prawdę to już sama nie wiedziałam co robić. Ale na razie nie widziałam nic złego w mojej znajomości z Federico, więc postanowiłam nic nie przerywać. Pff, głupi Eze. Nie zna się. 

Resztę dnia spędziłam w studiu na próbach do przedstawienia, które właśnie się zaczęły. Okazało się, że nie będzie tak łatwo. 

Byłam wczoraj na Violetta: Koncert i muszę przyznać, że ten film, a właściwie po części reportaż, daje radę! (pomijając fakt, że przez połowę jego trwania kłóciłam się z jakimiś dziesięciolatkami kto jest przystojniejszy, czy Leon czy Diego, ja oczywiście byłam za Diego.. :D)