XIII - JESTEM TWOIM TATĄ, ALE NIE MOGĘ BYĆ Z TWOJĄ MAMĄ

*Dalej oczami Pabla* 

Całowaliśmy się, dłuugo i namiętnie. Angie odwzajwmniała. Zapomnieliśmy o Eze, który stał w drzwiach i odwracał wzrok. Wreszcie skończyliśmy. Gdy Angie zauważyła chłopaka, natychmiast się ode mnie oderwała.

-Ezequiel. - powiedziałem, lekko zawstydsony. 

- Zostawiam was samych. - powiedziała Angie, spojrzała na mnie i wyszła.

Eze podszedł bliżej. Za nim była... Od samego początku... Reyna. O nie, musiała widzieć ten pocałunek. Odezwała się. 

- Zdążyliśmy już sobie wszystko poukładać, i nie chcemy ci robić wyrzutów ani krzyczeć, bo wszysctko przemyśleliśmy. Ale mieliśmy chociaż nadzieję, że po tym wszystkim będziemy biologiczną rodziną i przez to,mże jesteś dyrektorem mama nie będzie musiała mieszkać w Europie. Ale po tym, co zobaczyłam.. 

- Dzieciaki, o co wam chodzi? Prżecież nie mogę porzucić czegoś na co tak długo pracowałem i ożenić się z waszą mamą. Zwykłe bajki tak się kończą, ale to jest życie. A ja waszej mamy niestety już nie kocham.. 

- Tylko Angie.. - spojrzała na mnie smutno Reyna. 

* Teraz wracamy do pamięnika Rey ;) *

Kiedy zobaczyłam, jak Pablo całuje Angie, zapomniałam, że jest moim ojcem i pomyślałam, że byliby idealną parą. Ale potem przypominiałam sobie, że przecież chcciałam go znowu zeswatać z mamą żeby nie musiała wyjeżdżać!! Taki był nasz plan! Teraz sama już nie wiem.. Po tym zdarzeniu znowu odbyliśmy w trójkę z Ezem rozmowę. Toczyła się spokojnie, aż do momentu, kiedy Pablo nie powiedział nam, że jest zakochany w Angie. Bardzo nas to zabolało. 

- Ale Pablo, my nie mamy się gdzie podziać. Trudno nam się przyznać, ale nie radzimy sobie. Proszę, my nie mamy domu, jakbyśmy mieli ojca i matkę wszystko by się zmieniło.. Chcemy mieszkać z tatą, wtedy zamieszkałbyś z nami w domu, razem z mamą. nie musiałaby wyjeżdżać, ty masz pracę i ona by sobie także ją znalazła.. - tłumaczyliśmy mu. 

Wtedy nagle zadzwonił jego telefon. 

- Już Angeles dzwoni? - zapytał złośliwie Ezequiel. 

- Nie, cholera jasna... To Ramona... 

- Mamaa?!! Odbierz!! - krzyknęliśmy. 

- No dobra, dobra już... Halo? 

- Daj na głośnik! - szepnęłam.

 Posłuchał. 

- Cześć Pablo.. Słuchaj.. Masz tam gdzieś pod ręka Eza? Możesz mi go dać? Chciałabym z nim pogadać o ... 

- O wynikach testu na ojcostwo? - Pablo popatrzył na nas. 

- Tak, ale skąd.. 

- Już ci mówię. Wyszły pozytywnie. Jestem ojcą i Reyny, i Ezequiela. 

- Ale.. 

- Kiedy wracasz? - gdy Pablo to powiedzedział, popatrzyliśmy na siebie i uśmiechnęliśmy się. 

- Pablo.. Nigdy. Boję się, że dzieci tego nie zaakceptują. Ale będę przesyłać im pieniądze, nie zostawię ich na pastwę losu, za bardzo ich kocham. Dlatego też nie potrafiłabym spojrzeć im teraz w oczy. Nie zrozum mnie źle, ale muszę poszukać nowej miłości. Pasji, zainteresowań.. Nowego życia.. 

- Uciekasz od prawdy, tyle ci powiem, Ramo.  Jesteś beznadziejna i powiem ci teraz, że dzieciaki stoją tu koło mnie i wszystko słyszały. - wszytskim nam trzem po jego słowach łzy napłynęły do oczu. Pablo z trudem je powstrzymywał. - I wiesz, co ci jeszcze powiem? One sobie nie radzą. Potrzebują cię. Wracaj. 

- Nigdy. Wybacz. Zmieniam numer. Dzwonię między innymi po to, by się pożegnać. Jeśli dzieci to słyszą teraz, to tym lepiej. Słuchajcie - przepraszam. Nie mogę tak dłużej. Będę wysyłać pieniądze i pisać listy. Ale nie podam wam adresu, musicie mnie zrozumieć. Dlatego nie odpisujcie na te listy. Wybacz, Pablo. A, no i jeszcze jedno. Zmieniłam Ezequielowi i Raynie nazwisko.. Na twoje. 

- Co?! 

- Cześć. 

- Wiesz, co ja mam tobie do powiedzenia?! Tyle, że teraz, gdy mam prawa do opieki nad Ezem i Rey, zamieszkają one u mnie. I mam gdzieś, to co o tym myślisz. Nie chcę cię znać. - powiedział Pablo, powstrzymując łzy.

- My też... - powiedziałam, płacząc do słuchawki. 

- Kochanie.. 

- Nie chcemy nic słyszeć. Nie musisz wysyłać tej kasy. Może i nas wychowałaś, ale nie jesteś naszą matką. Wyrzekamy się ciebie, rozłącz się. - mruknął leko zdenerwowany, ale spokojny Eze. 

- Wybaczcie.. 

- Cześć. - powiedział Pablo, rozłączył się i rzucił komórką w drzwi. Po policzkach pociekły mu łzy i usiadł na krześle. Podeszłam do niego i mocno go przytuliłam. 

- Nie płacz, tato. - powiedziałam, także przez łzy. - Dziękuję ci, że będziemy mogli teraz z tobą zamieszkać, i że przejrzeliśmy na oczy co do mamy. 

Widać było, że moje określenie "tata" wiele dla niego znaczyło. 

- Znałem ją siedemnaście lat. Ale tak na prawdę nic o niej nie wiedziałem. - jęknął Ezequiel. 

- Ja znałem ją prawie dwadzieścia lat. Spałem z nią, a ona... Jest inna. Jest zupełnie inna. Żałuję że ją poznałem. Ale nie żałuję, że urodziliście się wy. - Pablo przycisnął mnie do siebie.

Eze wtedy zauważył, że drzwi się uchyliły. 

 - Rey, kocham cię. Jesteś teraz najważniejszą panną w moim życiu i nic tego nie zmieni. Będę o ciebie dbał, tak jak o księżniczkę. Będę cię chronił, ale też będę ci pozwalał robić to, co kochasz. Zostawmy przeszłość, liczy się to co jest teraz. - Tata zbliżył się do mnie, żeby pocałować mnie w policzek. Nagle drzwi się gwałtownie otworzyły, popychając lekko Eza i do pokoju wszedł.... 

Antonio. 

Pablo gwałtownie odsunął się ode mnie. Odwrócił się. 

- Antonio.. Ja.. 

- Pablito... Nie mogę w to uwierzyć... Ty... 

W tej chwili za nim pojawił sie Gregorio.

- Widzisz, a nie mówiłem! Pablo i Rey.. 

Przerwał mu Antonio głośnym krzykiem. 

- Mają romans!