XIV - PABLEYNA. CZY RZECZYWIŚCIE?

W tej chwili za nim pojawił sie Gregorio.

- Widzisz, a nie mówiłem! Pablo i Rey.. 

- Mają romans! - krzyknął Antonio. 

Myślałam, że to jeden wielki cyrk. Nasz tata złapał się za głowę. A my? Co mieliśmy teraz zrobić?! Pierwszy raz widziałam, jak Pablo kłamie. Ale zanim to nastąpiło, skłamał Gregorio.

- Co? Znaczy.. Tak, tak jest!! Widziałem ich.. W schowku!! Tak jest! Nie powiem, co tam wyprawiali! - Gregorio nieźle mu naściemniał. Była jazda. 

- Masz rację Antonio.. Przepraszam.. To się więcej nie powtórzy.. - mruknął patrząc na nas Pablo. 

Popatrzyliśmy po sobie z szeroko otwarymi oczami. 

- Reyna, Ezequiel. Zostawcie nas samych, dobrze? - Antonio był zły. Widać było. 

- Jasne.. - wyjąkał Eze. 

- Spojnie, dzieciaki. Wszystko będzie dobrze.. - powiedział Pablo, po czym zbliżył się do Eza i szepnął mu szybko: 

- Dzisiaj, Resto, 18.00. 

- Oke - mój brat pusćił mu oczko i wyszliśmy. Pabla czekała pewnie ciężka rozmowa z Antoniem. Bardzo żałowałam tego, że się wtedy tam znajdowałam. A co będzie, jak to wycieknie i uczniowie się dowiedzą? Z Gregoriem wszystko możliwe. A co będzie, jeśli zwolnią Pabla?! Nie, to niemożliwe. Ale wiem jedno - nasz tata nas bardzo kocha. 

I w dodatku pozwolił nam się do niego wprowadzić! Właśnie, zaczęliśmy się pakować zaraz po przyjściu do domu. Szybko nam poszło i w końcu nadeszła 17.00. Spotkaliśmy się z tatą w Resto. Baliśmy się, jaka kara go spotkała. Był bardzo smutny. 

- Naprawdę chcecie wiedzieć? Ale obiecajcie, że nie będzie wam przykro, bo wtedy pęknie mi serce. Więc... 

- Zwolnili cię. - dokończyłam. 

- Nie, ale straciłem posadę dyrektora. 

Posmutnieliśmy. Ale nie odzwywaliśmy się. Aż wreszcie zapytałam go: 

- Czy to prawda, że kiedyś zostałeś też wrobiony przez Gregoria i to on został dyrektorem? Naty mi mówiła. 

- Tak.. 

- To teraz pewnie Gregorio też został dyrem? - Ezequiel był przerażony. 

- Nie... Jackie. 

Zamarliśmy. 

- Boże.. Przepraszam.. Co ja zrobiłam.. - rozpłakałam się.

- Ej no, co ci? - Pablo mnie przytulił.  Nic się nie stało. 

- A co jeszcze? 

- Mam ostatnią szansę. Jeśli przyznam się przed wszystkimi uczniami, że się z tobą niby spotykam, to ozdyskam posadę. 

- Ale stracisz sympatię uczniów. - mruknął Ezequiel. 

- Darujcie sobie, muszę to zrobić. 

- Żartujesz.. - wstałam. - To się przecież nie może tak skończyć!! Co sobie o mnie Ludmiła pomyśli?!! I moja rywalka Viola?!! Tato.. Proszę cię.. Nie mów nic. 

- Wybacz. Musimy iść. Nie mam wyjścia. 

- Eze, błagam.. Powiedz coś.. - byłam bezradna. 

- Pablo ma rację. Poradzisz sobie, pomogę ci. 

Byłam już skończona, byłam już zerem w oczach wszystkich.. i Andresa. I Diega. 

Byliśmy już w Studiu. Nikt nie wiedział, o co nauczycielom chodzi. Stałam z Ludmiłą i z Naty, ale nie słuchałam ich. Bałam się, czy dalej będą się ze mną przyjaźnić po tym, co powie Pablo.

W końcu wszyscy przyszli. 

Zaczął Gregorio. Powiadomił wszystkich, że Jackie jest teraz dyrektorką. Nie było jej dzisiaj, bo znów miała wolne. Uczniowie byli rozczarowani. Nie wierzyłam w to, co się dzieje. Co teraz będzie? Co zaraz będzie?... 

- A teraz poproszę o wyjaśnienie tej sprawy kogoś, kto wie, o co w tym wszystkim chodzi. Jest tutaj ktoś taki? 

Pablo powoli zaczął.. 

- Bo chodzi o to, że Reyna to.. 

Naraz niespodziwanie wyrwała się Angie. 

- Reyna jest córką Pabla. Tak samo jak Ezequiel. 

Odetchnęłam z ulgą, ale nie na długo. Pablo spuścił głowę i strasznie źle wyglądał. 

- Czy to prawda, Pablito? - spoważniał Antonio. 

- Tak. 

Uczniowie stali jak wryci.