36 - PRZEDSTAWIENIE

- Raz, dwa trzy cztery.. Raz dwa trzy czteryyyy!! - W dzień przedstawienia Gregorio nam dawał niezły wycisk na próbie generalnej... Zresztą jak zwykle. Ale teraz jedno się różniło - byliśmy już za kulisamy sceny Umixu. 

Gdy skończyliśmy, wszyscy oprócz Fran, Marco i Gregorio poszli na dwór. 

- Ej, idziemy też na zewnątrz? Trzeba się odstresować :) - uśmiechnęła się do mnie Fran. 

- Wiesz, idźcie, a ja zaraz do was dojdę. 

Posłuchali. Gregorio łaził w kółko i bełkotał coś cicho pod nosem.. 

Ja stanęłam w ciemnym miejscu obok kurtyny i patrzyłam na przychodzących na widownię ludzi. Mój pierwszy spektakl.. Na pewno się uda. Za trzy dni ślub Germana i Angie, ciekawe czy tata będzie.. Bo my z Ezem na pewno. 

Nagle usłyszałam jak Gregorio schodzi na dół, pod scenę. Poszłam po cichu za nim. 

- A więc tak.. Tu jest mocowanie lewego skrzydła, a tu prawego.. Gdy je poluzuję, podłoga spadnie razem z Ezem i Brodwayem.. Eze jest po prawej stronie, a Brodway po lewej.. Czyli że poluzować muszę.. Tu. - Gregorio mówił do siebie, wskazując na prawą stronę. - Dzięki temu syn Pabla zrobi sobie coś, skręci kostkę albo tym podobne i nie będzie już przychodził do mnie na zajęcia.. Albo lepiej.. Wszystko będzie na Pabla, a jego kochany syneczek znowu weźmię winę na siebie i wywalą ich odbydwu.. To będzie mój najlepszy dzień w życiu.. Już dziiiś!! 

Po cichu weszłam z powrotem za kulisy. Nie wiedziałam, co mam robić, co o tym myśleć.. Postanowiłam, że przyłapię go na gorącym uczynku, tak, właśnie przy "Y lo háre" zejdę pod scenę.. 

Z rozmyśleń wyrwali mnie moi przyjaciele, którzy właśnie weszli. 

- Czas się przebierać! Widzieliście ile ludzi przyszło was oglądać? Do dzieła! - zawołał tata, dziwne że taki radosny.

- Na pewno sobie poradzicie. Wierzę w was. - zwrócił się po cichu do mnie i do Eza. 

- No jasne! Przecież jesteśmy twoimi dziećmi, talent odziedziczyliśmy po tatusiu! - uśmiechnął się do niego mój brat. Poszliśmy się przebrać. 

Gdy już to zrobiliśmy, nawet nie zauważyliśmy że chłopaki już śpiewają. Właśnie nawalali refren do "Are You Ready for the Ride". Z przebieralni wyszła Camila. 

- Cami, jaka ty jesteś ładna.. - powiedział oczarowany Eze. 

- Dziękuję.. - pocałowała go w policzek. 

- Nie rozumiem.. - nagle zza Camili wyszła Violetta. - To wy w końcu jesteście razem czy nie? 

- Noo.. Może. - powiedział Eze. 

- Czyli tak!! Huraa! - wykrzyknęliśmy wszyscy. 

- Ezequiel!! Poćwiczmy piosnkę, okej? - odciągnął go od Camili zazdrosny Brodway. 

- Ale ćwiczyliśmy to już sto razy... 

- To będzie sto jeden! 

Ale on był wściekły.. Tak samo jak Violetta gdy byłam jeszcze z .. Diego.. 

Teraz przyszedł czas na "Y lo háre". 

- Eze.. Dasz radę. Masz talent i ja.. Naprawdę się cieszę, że znalazłeś miłość. - zwróciłam się do Eza przed ich występem. 

- Jaką miłość?! Chodź już, scena czeka. - poganiał go Brodway. 

- Scena nie ucieknie.. Dzięki za wsparcie. 

- Spoko. Tak po siostrzanemu.. Doceniam cię. Taa.. I wiesz.. Jakby ktoś wam chcial przeszkodzić w występie to.. Śpiewajcie dalej, ja wszystko załatwię. 

- Po co mi to mówisz? 

- Tak na wszelki... Yy.. Wypadek. 

- Zmieniłaś się.. Na lepsze.. No może, oprócz tego że nie rozumiem cię czemu chcesz żeby Angie wyszła za Germana.. 

- Po spektaklu obiecuję.. Wyjaśnię ci to.. 

Nagle za kulisy wpadł Beto. 

- Ludzie czekają!! Brodway, Ezequiel!! Już już juuż!! Gazem!! 

Wyszi na scenę. Zaczęli. Patrzyłam przez chwilę i z tego co widziałam, można było wywnioskować że Eze i Brodway śpiewają w kierunku Cami oraz że robią sobie na złość, ale fajna komedia nawet z tego wyszła.. Śpiewali bosko. 

Dopiero gdy kończyli refren, przypomniałam sobie o tym, że za chwilę podłoga sceny może spaść razem z moim bratem. Popędziłam na dół i już nie po cichu rzuciłam się na Gregoria. 

Zdążyłam akurat w porę. Nauczyciel właśnie stał na krześle i rozwiązywał liny. 

- Co robisz?!! - zrzuciłam go z krzesła i zawiązałam je chyba na siedem węzłów. - Wiem dobrze, że chcesz się pozbyć mojego taty i Eza!! Po moim trupie!! 

- Ała!! Oszalałaś?!! Niby.. Niby skąd to wiesz? Podsłuchiwałaś? 

- A jeśli tak to co? 

- To powiadomię o tym Antonia. 

- Hahahahahaahhaahhahahaahahahahah.. Ja powiadomię Antonia o tym, co ty knujesz.. 

- Co??!!! Nie!! O co ci chodzi?! Nie rozumiem, przecież tobie krzywda się nie dzieje!! 

- Właśnie.. Dlaczego akurat Pablo i Ezequiel? 

- Grr!! Bo oni są przeszkodą w moim debiucie w Studiu On Beat! 

- A ja? 

- Żartujesz? Przecież dzięki tobie Pablo cały czas jest przybity. 

- Co?! To nie prawda...

- Rey!! Gdzie ty jesteś!! Śpiewacie teraz z Naty!! - krzyknęła Angie z góry. 

Pobiegłam na górę. Byłam załamana. Nie rozmawiając z nikim wzięłam Naty za rękę, do drugiej ręki wzięłam mikrofon i poszłam na scenę. To takie magiczne uczucie. Stres, ale wielkie przeżycie. Naty była świetna. Z tego, co mi mówili po występie, to ja też. Nawet nie spotrzegłam się, a już skończyłyśmy. 

- Byłyście świetne! Super! Brawo! - z wszystkich stron słyszeliśmy pochwały ze strony naszych przyjaciół. Ludmiła była bardzo zła, że Naty wybrała mnie a nie ją. No ale cóż.. 

Poszła się przygotowywać. Teraz śpiewają Cami, Fran, Viola i Maxi - "Te Creo". Lepiej im wyjść po prostu nie mogło. Znowu pochwały. Wszycy się poszli przebrać, Ludmiła wyszła na scenę żeby zaśpiewać "Hoy Somos Mas", a ja zostałam sama. Nigdzie nie było taty. Chyba nie widział mojego występu.. Eza też nie było. Ale za to był... Andres. Właśnie wyszedł z przebieralni. Usiadł obok mnie. 

- Nie przebierasz się?

- Mam czas. Widziałeś tatę i Eza? 

- Nie. Czemu pytasz? 

- Mogę ci coś powiedzieć? 

- No pewnie. 

- Dalej jesteś szpiegiem Gregoria? 

- Nie, przecież się z tego wyplątaliśmy. Dzięki tobie.. 

Nagle przerwaliśmy rozmowę, bo wyszła Viola, Cami i Fran. Jeszcze tylko "Como Quieres" i po przedstawieniu. Gdy były już na scenie, kontynuowałam: 

- Nie wiesz, czy on chce zostać dyrektorem w studio i pozbyć się Pabla? 

- Całkiem możliwe. Normalka. 

- Nie rozumiem.. I mówisz to z takim kurde spokojem?!! 

- Tak. Raczej tak. To w końcu Gregorio, Reyna, on taki już jest. Ten speltakl to chyba jedyny, którego nie zepsuł.

- Jak to? Jak to nie zepsuł? Andres, on.. O mało co nie zawalił podłogi!! 

- Co?!! O czym ty mówisz.. 

- No bo.. Przyłapałam go pod sceną, jak luzował liny z prawego skrzydła. 

- Więc znowu chciał przeszkodzić w przedstawieniu!! 

- To znaczy że takich cyrków było więcej?!! 

- Rey. Musisz to powiedzieć nauczycielom. Koniecznie. 

- Ale.. 

- Bez dyskusji. Zaufaj mi.. 

Tak bardzo chciałam wtedy go pocałować.. Ale wiedziałam, że nie mogę.. 

- Dzięki. Dzięki za wszystko. Wyciągnąłeś mnie z doła. 

- Nie ma za co. Od tego są przyjaciele.. - wstał. 

- Andres..

- Tak? - odwrócił się. 

- Mogę cię jeszcze o coś zapytać? Jak myślisz, czy mój tata jest przeze mnie smutny? 

- Co? Niee.. - zaśmiał się. - On cię wielbi, nie potrafi bez ciebie żyć. Wiemy wszyscy, że popełniasz wiele błedów, ale jesteś bardzo wyjątkowa.. A dla Pabla najbardziej.. Prawie.. 

Zresztą, sama go o to zapytaj. 

- Andres chciał iść po rzeczy, ale zderzył się z Pablem. 

- O co masz mnie zapytać? - zwrócił się do mnie tata. 

Nie miałam wyjścia. Musiałam mu powiedzieć o Gregorio. 

Pamiętamy? :) 

PANGIEEE!!! <333