41 - NO SE SI DECIRLE, NO SE SI CALLAR

Pięknie musiało wyglądać moje i Eza wyjście z kłębów dymu z rozpadającej się ciężarówki i to jak uwolniliśmy tatę i Rafę z przyczepy, podczas gdy lecący ze ścian kościoła tynk i drewniane belki z drzwi spadały nam na głowę. 

Kaszląc, krzyknęłam: 

- STOP!! Przerwać ślub!! Nie żenić się, ani nie wychodzić za mąż!! Ja jestem przeciwna!! 

- Ale nie tylko ona!! - wrzasnął za mną Eze, dusząc się dymem. - Ja też!! 

- Ale nie tylko on!!! - zza Eza wyłonił się Rafa Palmer. - Ja także wnoszę sprzeciw. 

Wszyscy patrzyli osłupieni na nas, a ksiądz jęczał "mój kościół, mój kościół.. Moje drzwiiii".. 

- ale nie tylko Reyna, Ezequiel i Rafa!! - nagle ku zdziwieniu wszystkich, (najbardziej chyba Angie) z kłębów dymu wyszedł, kaszląc przeraźliwie - nikt inny jak Pablo Galindo. 

- Pablo!! - ucieszyła się Angie. German otrząsnął się i popatrzył zazdrośnie na Angie.  

- Chciałbym coś powiedzieć, jeśli mogę. - zwrócił się tata do obecnych. - Angie.. Słuchaj, ja.. Bardzo przepraszam za zniszczenie ślubu.. Za wszystko zapłacę... Ten najazd nie był planowany.. 

- A właśnie że.... Ałaaa! - szturchnęłam Eza, który wtrącił się w monolog taty do Angie. 

- W każdym razie wybacz mi za tą akcję, ale skoro już tu jestem to muszę ci to powiedzieć.. 

- No nie.. - jęknął German, niecierpliwiąc się. - Możemy już w końcu dokończyć ślub?! 

Jednak nikt nie zwracał na niego uwagi. Teraz wszyscy patrzyli na Pabla. 

Violetta ze zrezygnowaniem popatrzyła na mnie. Ech.. Chyba zniszczyliśmy związek jej taty i Angie.. Ale widocznie tak musiało być.. 

- Co, Pablo? - Angie umierała z ciekawości a na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech. 

Tata wziął głęboki oddech. 

- Bo.. Wiesz.. Muszę ci wyznać, że wczoraj.. Kiedy się.. Całowaliśmy.. 

Wszyscy wydali okrzyk zdumienia łącznie z Germanem. 

- Co?!! Całowaliście się?!! No nie.. - mruknął wkurzony. 

Tata mówił dalej.

- Wtedy poczułem coś głębszego niż przyjaźń..  Angie, "Kiedy jestem z tobą zatrzymuje się zegar".. i .. "Zdradzę tobie że bez ciebie nie mogę żyć." 

- Angie, pozając cytaty z "Nuestro Camino", wstała z miejsca i podchodząc powoli do Pabla, zaczęła śpiewać: 

Quiero mirarte

Quiero sonarte

Vivir contigo cada instante

Quiero abrazarte

Quiero besarte

Quiero tenerte junto a mi

Pues amor es lo que siento.

Eres todo para mi.

Podeszła bliżej, a tata ją zaczął całować. 

                                    

Uczniowie Studia otworzyli szeroko oczy. 

Violetta spuściła głowę i popatrzyła na Germana, który nie był smutny, ale wkurzony. Pobiegł do Angie i Pabla, rozdzielił ich i wrzasnął: 

- To ja tutaj dla Violetty się dwoje i troje, żebyś była dla niej mamą, a ty mi uciekasz sprzed ołtarza?!! Jesteś do niczego.. 

- Tato!! - oburzyła się Viola. - Nie mów tak do Angie! 

- German, czy to znaczy, że mnie nie kochałeś, a tylko chciałeś, żeby Viola miała.. Taką mamę jak Maria? 

- Angie, no.. Ale zrozum.. Bardzo kocham moją córkę, a ona tak błagała mnie o to.. Musiałem się zgodzić, bo.. Czułem że jej czegoś brakowało.. 

- Mózgu ojca! - szepnął Eze po cichu. 

- German! Nie wiem, czy mam się cieszyć, czy płakać. Z jednej strony jesteś dupkiem, a z drugiej - zrobisz wszystko dla Violetty. 

- Tato!! Przepraszam, ja za bardzo naciskałam!! Czy waszego związku już nie da się uratować? 

- Spokojnie, Violu. My i tak jesteśmy rodziną, ja jestem twoją ciocią. Nie przejmuj się, to nie twoja wina. 

- Czyli że ślubu nie będzie? - zapytałam. 

- Nie, ja.. Muszę sobie przemyśleć wszystko.. Może i dobrze że tak się stało.. Chodź Violu.. 

- Tato, najlepiej jakby teraz.. Pablo był z Angie.. On ją naprawdę kocha.. Tak jak ja ciebie.. - Viola przytuliła się do Germana i wyszła z nim bocznymi drzwiami, bo główne były "lekko" uszkodzone. 

- Violetta! - zawołałam za nią. Zatrzymała się i odwróciła się. 

- W porządku. Wszystko jest okej. Nie mam wam nic za złe. Pogadamy później. 

Wyszli 

Nastąpiła niezręczna cisza. Wyszłam na środek. 

- Hehehee, nic się nie... stało, co nie? Zapraszam was do mnie do domu na chwilkę, jak już się obudzicie.. Heh.. No... To jak?! 

- Nagle wszyscy wstali i rzucili się w stronę drzwi, krzycąc "Do Reyny!" 

Poszliśmy z Ezem za nimi. Mieliśmy im duuużo do opowiedzenia i wyjaśnienia. 

*Oczami narratora* 

Po wyjściu dzieciaków w kościele został Pablo, Angie i ksiądz. Na zwenątrz był już Rafa Pamler, który wciągął ciężarówkę na lawetę. 

- Za nowe drzwi zapłacimy.. - powiedział Pablo do księdza. 

- Jeśli tak, to w porządku.. 

- Dobra, nic tu po nas... - powiedziała Angie i wzięła Pabla. Wyszli na zewnątrz. 

- Pablo, ja.. 

- Nie, Angie.. Nie musisz nic mówić.. Ja przepraszam, bardzo.. 

- Za co? 

- Za to że wszedłem wam w drogę i za to, że to tak się skończyło.. 

- Nie, nie Pablo.. Za każdym razem, gdy mnie całujesz.. Czuję, że dla kogoś jestem ważna.. Czuję się.. Taka.. Bezpieczna.. Jesteś taki czuły i delikatny.. Uwielbiam cię.. 

- Angie, daj spokój!! Psuję co ślub i wjeżdżam i wyobrażam sobie nie wiadomo co! To powinnaś mi powiedzieć!! Ja.. Jestem beznadziejny, nie wiem czego chcę, niszcze ci życie i... 

Angie podeszła do niego i go pocałowała. 

- I bardzo mnie kochasz.. Nie tak jak German. To ja przepraszam, że tyle musiałeś przeze mnie przecierpieć, tyle czekać.. - szepnęła mu do ucha. 

- Ale opłaciło się.. - Pablo wziął ją za rękę. 

- Zadzwonię, jak tylko wrócę do domu i się przebiorę. Chyba, że.. Mnie odprowadzisz.. - powiedziała Angie uwodzicieskim głosem, kładąc ręce na ramionach Pabla. 

- Idziemy..

 

*Dom Pabla - pamiętnik Rey* 

- No i tak właśnie przerwaliśmy ceremonię. Ale tego nie żałujemy. - skończyłam. Wszyscy siedzieli na podłodze w moim pokoju i słuchali z zaciekawieniem - Cami, Fran, Eze, Naty, Ludmiła, Andres, Maxi, Leon, Diego, Brodway i Marco. 

- Wy to jesteście agenci, hahah! - prychnęła Naty. 

- Ale to nawet lepiej, bo Angie od początku nie pasowała mi do tego Germana.. - powiedział Andres. Przytuliłam go. 

- Heh, ty to jednak nas rozumiesz! 

- Hej, ale widzieliśmy jak nasz dyrektor się całował z naszą nauczycielką!! - krzyknęła Camila. Eze patrzył na nią jak oczarowany. 

- No właśnie, haha! Ale nawet fajnie razem wyglądają.. - przyznał Diego. 

- Ej, wiecie coś o tym że mój tata całował się z Angie też już przed ślubem? 

- Nie.. Ja nie mam pojęcia o tym.. - powiedział Maxi. 

- Ja też nie. - zwróciła się do mnie Ludmiła. 

Eze właśnie chciał pocałować Camilę, ale nagle się otrząsnął. 

- Ktoś dzwoni do drzwi.. Otworzę!! - wrzasnął naraz. Pobiegł na dół. Po chwili zawołał mnie. 

- Reyyyna!! 

- Nie drzyj się, już idę! Poczekajcie, zaraz wrócę. - rzuciłam i zeszłam na dół. 

- Czego, Ezequiel? Dlaczego nie otworzysz?! 

- To Violetta. 

- Ojeju, na pewno jest zła.. 

- Czego ona tu szuka?! 

- Wyluzuj, Eze. Jesteśmy jej winni wyjaśnienia.. Otwórz. 

Weszła Viola. 

- Cześć. - powiedziała. 

- Siemka. Jak tata? 

- Dobrze, nie jest smutny. 

- To super.

- Wiecie.. Nie zapytam was, czemu to zrobiliście, bo teraz rozumiem was, i Angie, i Pabla.. Ale.. Nie mam pojęcia czemu nie powiedzieliście mi o tym, że wasz tata ją kocha? 

- Sama nie wiem... A ty wiesz, Eze?- spytałam go. 

Wzruszył ramionami.

 - Może dlatego, że nie chcieliśmy żebyś była na nas zła.. W końcu tak tego chciałaś.. 

- Macie rację.. Może i bym nie zrozumiała.. Ostatnio nic nie rozumiem.

 

                            

- Spokojnie. - powiedziałam. - Nie przejmuj się, to minie. Wiem z własnego doświadczenia. :) 

- Tak, wiele musiałaś przejść.. Ty też, Eze. 

- Jakoś sobie radzimy, teraz jesteśmy na dobrej drodze. Głównie chodzi mi tu teraz o tatę i Angie. Właśnie, gdzie Angie? 

- Była u nas w domu, pogadała z tatą, wyjaśnili sobie wszystko. Nadal jest moją guwernatką i dalej może u nas mieszkać. A ona i tata to tylko koledzy.. - wyznała Viola. - Ale może to i lepiej.. 

- Czas pokaże. A wiesz może, gdzie ona teraz jest? Potrzebuję z nią pogadać. - powiedziałam. - Myślę, że jej też musimy wszystko wyjaśnić.. 

- Nie wiem, czy Pablo jej już nie wyjaśnił. Ale skoro tak jej szukacie to jest u siebie w domu. 

- Dzięki wielkie, Violetta! Ale... Powiedz.. Szczerze - nie gniewasz się na nas? 

- Nie, skąd! Mieliście rację, przepraszam.. - Viola przytuliła nas. 

- My cię też przepraszamy.. - przyznał Ezequiel. 

- Ej, tam na górze wszyscy czekają! - przypomniałam sobie. - Chodź, Violu! Wszyscy przyszli do nas, haha! 

- Ej, a Angie? - przypomniała Violetta. 

- Właśnie, Angie! - kompletnie zapomniałam. 

- Reyna, nie martw się. Ja z nią pogadam. Przyjdę za niedługo. - powiedział Eze. 

- Dziękuję. - powiedziałam do niego i poszłam z Vilu na górę.