43 - BĘDZIE DOBRZE.. CZY ABY NA PEWNO?

*Wracamy do Pamiętnika Rey* 

Obudziłam się w jasnej sali. 

- O boże.. Czy ja jestem w niebie? Co się stało?.. - przetarłam oczy. 

- Nie kochanie, nie jesteś.. - zaśmiał się tata. Był śpiący i zmęczony. Siedział obok mnie. Miał zabandażowane ramię i wielką szramę na klatce piersiowej, która szła mu aż do obojczyka. 

- Tata?..  Co ci się stało?.. Czemu leżę w łóżku?.. Aaa.. Teraz sobie wszystko przypominam.. Jeju, czemu mnie tak boli głowa.. Czemu mam bandaż na głowie iii.. Czemu.. Nie czuję.. Nóg.... ? Tato.. Tatoo?!! Tato!! Tato ja nie czuję nóg!! Pomocy!! Ratunku!!! Uwolijcie mnie!! Tato!! - rozpłakałam się i rzucałam się po łóżku. Dostałam ataku furii. Wrzeszczałam na całe gardło, dusząc się łzami. 

- Spokojnie, córeczko, to może być tylko chwilowe, po wypadku.. Narazie trzeba poczekać na wyniki badań. Uspokój się już. No nie płacz, już dobrze.. - przytulił mnie tata. 

Po kilku minutach leżałam już cicho. Odwróciłam się i z drugiej strony zobaczyłam.. Eza. 

- Ezequiel!! Boże, kocham cię! 

- Zostawiam was na chwilę, idę zobaczyć czy Angie już przyszła. - powiedział tata. 

- Angie też przyjdzie? 

- Jasne, siostrzyczko.. Tak się cieszę że się obudziłaś.. - Eze był bardzo szczęśliwy. 

- A powiedz mi.. Co się stało tacie? 

- ooo.. Ciesz się, że tego nie widziałaś.. Wyciągnął cię o własnych siłach, uratował ci życie, bo zdążył przed wybuchem. Ale odrzuciło go na kilka metrów, Andres też pomógł cię wynieść. Jemu się nic nie stało, a tata miał coś z ramieniem i małą szramkę na klacie, ale bardzo go boli.. Wbiła mu się tam blacha z auta.. 

- Małą? Boże, kocham ich. Ciebie też. Co ja bym bez was zrobiła.. 

- Byłabyś już tam, u góry. - zaśmiał się mój brat. - Nie mogę się już doczekać kiedy znowu będziemy biegać po całym domu i się bić poduszkami. Musimy tylko poczekać, aż wyjdziesz ze szpitala. 

- Ale Eze.. Jest mały problem.. Czemu ja nie czuję nóg? Boże, boże, boże.. !!! 

- Spokojnie, Reyna.. Nie krzycz.. Będzie dobrze.. Tata już ci mówił, że to chwilowe i że trzeba czekać, aż będą wyniki badań. 

- Angie!! - krzyknęłam. Kobieta i tata właśnie weszli na salę. 

- Reyna, skarbie! Obudziłaś się już! - Angie przytuliła mnie. - Będzie dobrze.. 

Hay mil sueños, de colores 

No hay mejores, ni peores 

Solo amor, amor, 

amor y mil canciones 

Ya no hay razas, ni razones 

No hay mejores, ni peores 

Solo amor, amor, 

Amor y mil opciones 

De ser mejor

Zaśpiewała mi Angie do ucha. Bardzo mnie to podniosło na duchu. 

- Dziekuję ci Angie, za to że jesteś. Kocham cię jak własną matkę. - uśmiechnęłam się do niej. Starałam się nie myśleć o wynikach badań, które mogą w każdej chwili zrujnować mi życie. 

Tata ziewnął. 

- Tato, powiedz..  Siedziałeś tu całą noc? - spytałam go. 

- Ee tam, nic wielkego.. 

- Jak to nie?!! Proszę cię, zdejmij koszulę.. 

- Nie, zimno mi. 

- Pablo, czy coś się stało? - zapytała go Angie. 

- Nieee, skąd. 

Wiedziałam teraz, że Angie nie wiedziała że tata mnie wyciągnął z samochodu i najwyraźniej nie chciał, żeby wiedziała. 

- No dobra, już nieważne. 

Nagle na salę wszedł lekarz. 

- Jakaś kobieta przyszła w odwiedziny. Podaje się jako bliska rodzina. Wpuścić ją? 

- Aaa.. Jest blond? - spytał tata, mając na myśli najgorsze - Jackie. 

- Nie. 

- To może wejść. 

Po tych słowach taty wszyscy zamarliśmy. W drzwiach pojawiła się kobieta którą znałam od urodzenia. Była taka jak zawsze - wymalowana, młodsza niż jej wiek, kształtna i wyzywająco ubrana. Ale jednocześnie taka kochana.. 

Otworzyłam szeroko oczy i powiedziałam: 

- Mama.. 

Cudne zdjęcie, dzisiaj znalazłam <3