45 - NASZA PRZYSZŁOŚĆ W EUROPIE, NIE!

- Co??.. Mamo, chyba żartujesz.. 

W tej chwili weszli Pablo i Eze. 

- O co chodzi? - zapytał tata. 

- Tato, mama chce nas zabrać do Europy, Reyna, słyszałaś?!! - wkurzył się Eze. 

- Tak, słyszałam. 

Tata stał jak wryty. 

- Ramona.. To prawda? 

- No.. Tak, bo w końcu to moje dzieci..

- Kobieto! Pomyśl, co mówisz!! chcesz mi zabrać dzieciaki, i jeszcze mówisz że one są twoje?! 

- No chyba nie twoje.. 

- Tak, Ram. Moje też. I jeśli je gdzieś wywieziesz, zgłoszę sprawę do sądu i.. Będę walczył o prawa do Rey i Eza. A wiesz, że gdy by ludzie prawa dowiedzieli się, że pracujesz w Madrycie, w wielkiej, przedsiębiorczej filii najpopularniejszej firmy z dziedzin rachunkowośći na świecie, a dzieci mieszkają ze mną, ty im tylko przesyłasz kasę, to na stówę ci je odbiorą. 

- Pablo, nie zrobisz tego.. 

- A jeśli zrobię? 

- Dobrze. Zastanowię się.. 

- Hura!! - wykrzyknęliśmy razem z Ezem. 

- Ramona, popatrz na dzieci. Na Rey. Czy ty nie widzisz, że mamy swoje problemy? Ileoni mają problemów? Sytuacja jest napięta, a ty ją tylko komplikujesz. Oni nie chcą nigdzie wyjeżdżać, teraz tu jest ich życie, chodzą do szkoły.. Rozwijają pasje, znaleźli to, co chcą w życiu robić, odnaleźli swoje miejsce na świecie. 

 - No to w takim razie będę musiała się jeszcze zastanowić.. Pablito, czy możemy porozmawiać w cztery oczy? 

- Jasne.

*Oczami narratora* 

Wyszli ma korytarz. 

- Emm.. Można wiedzieć o co ci chodzi?! Oszalałaś?! Przyjeżdżasz tutaj i co?! Co sobie wyobrażasz?! Że zrujnujesz nam życie?! 

- Nie, Pablo.. Uspokój się proszę. Słuchaj. Eze za miesiąc będzie miał osiemnaście lat, a my.. 

- Jacy my?! Przecież nie ma żadnych nas?! 

Właśnie do szpitala weszła Angie. Stanęła obok ściany i przysłuchiwała się ich rozmowie. 

- Wiem, ale.. Czy nie czujesz czegoś do mnie.. No wiesz.. Tego.. Co.. Wtedy? 

- Ramona! Chcesz powiedzieć, że nadal mnie.. Kochasz? 

- Tak, Pablo! Ale jeśli ty kochasz Angie, to ja to zrozumiem. 

- Tak.. Tak, kocham ją. 

- I pewnie ja ci to komplikuję.. 

- Nie, nie mów tak, proszę. Ja.. Przepraszam że się tak uniosłem.. Przedież nie jesteśmy wrogami. 

- To prawda. Ale widzę, że nic tu po mnie, bo świetnie sobie radzicie. Dzisiaj wieczorem będę już w Madrycie,  bo spieszę się na konferencję. Idę jeszcze się pożegnać z dzieciakami i.. 

- Ale nie zabierasz ich? Ani mnie? 

- Nie, hahah.. Będę tęsknić. 

- My też. Do zobaczenia. 

Przytulili się. 

Angie była bardzo dumna z Pabla. Po tym wydarzeniu wiedziała, że kocha tylko jego. I to na dodatek z jeszcze większą wzajemnością. 

Heheheh Pablo z matką Eza i Rey ;p